Wywiad i kontrwywiad siatki cywilnej Okręgu Lubelskiego WiN 1945-1947 w walce o Niepodległość Polski z rosjo-sowieckim okupantem ludobójczym. Studium organizacji i działalności.

Książka „Wywiad i kontrwywiad siatki cywilnej Okręgu Lubelskiego WiN 1945-1947 w walce o Niepodległość Polski z rosjo-sowieckim okupantem ludobójczym. Studium organizacji i działalności” – lokuje się na pograniczu historiografii i politologii. Prezentowane opracowanie jest skrupulatnym opisem struktury i działalności wywiadu i kontrwywiadu Okręgu Lubelskiego WiN w latach 1945-1947. Ta konspiracyjna struktura obejmowała teren nieco większy niż ówczesne województwo lubelskie. Do tej pory nie ma publikacji, w której tytułowe zagadnienie zostałoby omówione tak dociekliwie i dogłębnie jak w prezentowanej książce. Właściwą narrację poprzedza krótki wstęp charakteryzujący powojenną politykę okupacyjno-ludobójczą Rosji sowieckiej w zajętej Polsce oraz skalę walki i oporu Polaków. Potem następuje omówienie struktury organizacyjnej wywiadu Okręgu Lubelskiego WiN w latach 1945-1947. W drugiej połowie opracowania przedstawione zostały efekty jego pracy. Tutaj "oczami" wywiadu WiN czytelnik zapoznaje się z różnymi aspektami „nowej rzeczywistości” rosjo-komunistycznej, jaką Moskale narzucili Polsce i Lubelszczyźnie. Autor stwierdza przy tym, że sprawozdania wywiadowcze WiN (niezwykle bogate informacyjnie i rzetelnie sporządzane) są gorzej traktowane przez różnych badaczy niż archiwalia wytworzone przez ówczesnego okupanta rosjo-sowieckiego i jego polskojęzyczne ekspozytury.

Do opracowania dołączony jest aneks pt. "Droga tego opracowania przez mękę niby-korekty, czyli bezczelnej próby ocenzurowania, co jest łajdactwem i drogą do przestępstwa”. Opisałem tu moje trwające trzy lata (2013-2016), nieudane próby bez-cenzuralnego opublikowania niniejszego opracowania w kilku krajowych czasopismach naukowych czy naukAwych. Wszędzie tam panuje łajdacko-przestępczy proceder cenzuralnego niszczenia/zmieniania przemocą autorskich ujęć i sformułowań, który kłamliwie i przewrotnie nazywany jest „korektą”. Podkreślam, że żadna z wymienionych tam redakcyj nie wskazała mi ani jednego mojego błędu, natomiast wszystkie trwały przy swojej cenzuralnej przemocy. Nie mogłem się na to zgodzić, gdyż cenię wolność, a zwłaszcza wolność badań naukowych i wolność upubliczniania wyników tych badań w formie przez siebie wybranej, czyli nie-ocenzurowanej żadną niby-korektą. Dlatego opracowanie to wydałem w formie tej broszury.