Kartki z dziennika oficera I Brygady

Oferta dedykowana miłośnikom chwały polskiego oręża. Miłośnikom rekonstrukcyjnych grup wojskowych. Suchy i rzeczowy opis działań wojennych I Brygady umożliwia po latach orientację w konkretnych zadaniach bojowych, duchu patriotycznym, ofiarności tamtego pokolenia. Niezwykle bogate w szkice sytuacyjne i mapy (140) wydanie - możliwe na skutek odnalezienia sie po latach dzienników i torby polowej uczestnika tamtych wydarzeń. Dokładne opisy niemal umożliwiają samoszkolenie w taktyce.

Tadeusz Adam Kasprzycki (ur. 16 stycznia 1891 w Warszawie, zm. 4 grudnia 1978 w Montrealu) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie (1909), studiował nauki społeczne, przyrodnicze i prawo w Sorbonie i w Wyższej Szkole Nauk Politycznych w Paryżu oraz w Uniwersytecie w Genewie. Działał w Związku Walki Czynnej i w Związku Strzeleckim. Ukończył Oficerską Szkołę Strzelecką w Stróży i Kurs Wyższej Szkoły Oficerskiej, oraz brał czynny udział w pracach Związku Strzeleckiego, komenderując oddziałem Związku w Paryżu.

Od sierpnia 1914 dowódca Pierwszej Kompanii Kadrowej Legionów Polskich, potem w sztabie I Brygady (porucznik i kapitan). Od listopada 1914 organizator i komendant POW w Warszawie i Lublinie. W 1915 przeniesiony do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej, komendant organizacji w Warszawie i Lublinie. W 1917 utworzył Związek Polskich Organizacji Wojskowych.

7 listopada 1918 objął dział organizacyjny w Dowództwie Wojsk Polskich w Lublinie. Od 3 grudnia 1918 kierował Adiutanturą Generalną Naczelnego Wodza i Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. W latach 1919-1921 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Równoczesnie studiował w Prywatnej Szkole Nauk Politycznych (franc. École libre des sciences politiques). Od 1921 do marca 1927 był kolejno szefem szef Wydziału Planów - zastępcą szefa Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej, szefem Oddziału IIIa BŚRW i szefem Oddziału III Sztabu Generalnego WP. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty, a 31 marca 1924 awansował na pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 4 lokatą w korpusie oficerów piechoty.

17 marca 1927 Prezydent RP mianował go dowódcą 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. Obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją delegata Polski na konferencję rozbrojeniową i Komisję Wojskową Ligi Narodów. 1 stycznia 1929 Prezydent RP awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 5 lokatą w korpusie generałów. 19 czerwca 1931 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 19 DP, a 7 lipca 1931 wyznaczony na stanowisko zastępcy I wiceministra Spraw Wojskowych. 2 lipca 1934 Prezydent RP mianował go I wiceministrem spraw wojskowych. 12 maja 1935, po śmierci Józefa Piłsudskiego, Prezydent RP, na wniosek Prezydenta Rady Ministrów Walerego Sławka powierzył mu kierownictwo Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 13 października 1935 do 30 września 1939 był Ministrem Spraw Wojskowych w rządach Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego. 19 marca 1936 Prezydent RP awansował go na generała dywizji.

Podczas kampanii wrześniowej w 1939 wraz z rządem ewakuował się do Rumunii, gdzie został internowany. Z Rumunii w 1944 przez Turcję przybył do Wielkiej Brytanii. Od 1954 przebywał na emigracji w Kanadzie, gdzie zmarł.

Na emigracji stronił od polityki i nie usiłował odgrywać żadnej roli publicznej. Minister opieki społecznej w rządzie Sikorskiego Jan Stańczyk (PPS) chciał postawić m.in. Kasprzyckiego przed Trybunałem Stanu. Kasprzycki jest autorem Kartek z dziennika oficera I Brygady.

Ordery i odznaczenia

* Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari

* Krzyż Niepodległości

* Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

* Krzyż Walecznych – trzykrotnie

* Złoty Krzyż Zasługi

* Znak oficerski "Parasol"

* Order Krzyża z Orłem I klasy (Estonia, 1938)