Najświętsza Ofiara. Nauka o Mszy świętej wyjęta z pism wybitnych włoskich świętych

Publikacja powstała na podstawie książek posiadających Imprimatur:

Część pierwsza: Lublin 12.04.1903 Iudex Surrogatus Praelatus Cathedra- lis L. Koglarski, Nr 1000; Lublin 21.04.1903 Episcopus Dioecesis Lublinensis Fr. Jaczewski, Nr 1049.

Część druga: (Approbatur) Warszawa 21.06.1899 Canonicus Metropolitanus Leopoldus Łyszkowski, Nr 2888; Imprimatur: Antonius Episcopus Amathunt. et Vicarius Apostol. Cracoviensis do wyd. z 1878 r. Szczegółowy wykaz wykorzystanych pozycji książkowych wraz z Imprimatur oraz informacją o zezwoleniach nadanych przez Władze Kościelne znajdują się w rozdziale Zawartość książki oraz na końcu zbioru (Bibliografia).

Przedstawiamy Państwu książkę zawierającą naukę o Mszy Świętej, wyjętą z pism dwóch wybitnych włoskich Świętych: Doktora Kościoła św. Alfonsa Marii Liguoriego oraz św. Leonarda z Porto Maurizio włoskiego franciszkanina, nazywanego przez św. Alfonsa największym misjonarzem XVIII wieku. Niniejszą książkę opracowano na podstawie publikacji zawierających naukę tychże Świętych, wydanych w XIX i pierwszej połowie XX wieku. Z ogromną radością wydajemy te piękne duchowe teksty w nowej formie zebrane w jednej książce, ozdobione pięknymi ilustracjami. Mamy nadzieję, że zawarta w książce nauka przysłuży się do głębszego zrozumienia, docenienia i pokochania Najświętszej Ofiary, jaką złożył za nas Jezus Chrystus na Golgocie, w której my możemy uczestniczyć poprzez udział we Mszy Świętej.

Warto przypomnieć, że Msza Święta w formie znanej dziś przez większość wiernych, a zupełnie nieznana obu Świętym, których nauczanie przytaczamy w niniejszym zbiorze, wprowadzona została dopiero od roku 1970. Po eksperymentach i reformach liturgicznych, weszła do katolickich świątyń jako tzw. nowy porządek Mszy (Novus Ordo Missae). Przy pomocy różnego rodzaju nacisków i za- rządzeń rozpoczął się proces powszechnego wycofywania rzymskiego rytu Mszy Świętej Wszechczasów, która w swej niezmiennej formie sprawowana była od niepamiętnych wieków. Efekt przeprowadzonych reform dobrze ocenił i podsumował kard. J. Ratzinger (późniejszy Papież Benedykt XVI):

Reforma liturgiczna w swej konkretnej realizacji, za bardzo oddaliła się od tego źródła. Rezultatem nie była odnowa, a dewastacja. (...) To, co wydarzyło się po Soborze, jest czymś zupełnie innym w miejsce liturgii, będącej owocem nieprzerwanego rozwoju, umieszczono liturgię wyprodukowaną. Zerwano z żywym procesem wzrostu oraz rozwoju, aby zastąpić go wytworem sfabrykowanym [Wstęp do francuskiego wydania książki ks. Klausa Gambera La Réforme liturgique en question (Le Barroux, 1992), napisany przez kard. J. Ratzingera.]

Mszę Świętą w jedynej i doskonałej formie, która była owocem działania Ducha Świętego na przestrzeni wieków w Kościele zastąpiono tzw. Novus Ordo Missae, nad której formą pracował zespół składający się m.in. z protestantów, pod przewodnictwem członka masonerii arcybiskupa Bugniniego (niezliczone fakty historyczne jasno wskazują powiązania Annibale Bugniniego z masonerią, który zajmując wysokie stanowisko kościelne, za zadanie miał infiltrację Kościoła w celu zniszczenia odwiecznej Liturgii Mszy Świętej).