Etyka a polityka

Autor znany był z krytyki pruskiego ducha wśród Niemców i przeciwstawiał się w swej tworczości protestancko-pruskiemu kierunkowi rozwoju państwa niemieckiego, w jego miejsce proponował kontynuację katolickiego kierunku rozwoju niemieckiej kultury, w tym także etyki politycznej.

Szeroko omawiany był jego dorobek przez prof. Mariana Zdziechowskiego

W czasie I wojny światowej wielokrotnie występował przeciwko szowinizmowi i militaryzmowi, „wojna była wg niego wynikiem amoralnej polityki Bismarcka i jego następców, a jego zdaniem misją Niemiec było zorganizowanie federacji państw europejskich. Niemniej poglądy te sprawiły, że zmuszony był po raz kolejny wyemigrować do Szwajcarii.”[10] W tym czasie ukazały się: „Kara i wychowanie” (Strafe Und Erziehung) 1914, „Młodzież niemiecka a wojna światowa” (Die deutsche Jugend Und der Weltkrieg) 1915, „Wychowanie i samowychowanie” (Erziehung Und Selbsterziehung) 1917. W czasie wojny zaprzyjaźnił się z idealistą – Kurtem Eisnerem, od którego już po zakończeniu I wojny światowej otrzymał stanowisko posła bawarskiego w Szwajcarii, jednak utracił je po udanym zamachu na przyjaciela. Zajął się wówczas wyłącznie pracą naukową w Lucernie i z tego okresu, poza licznymi artykułami publikowanymi w Etische Kultur i w Die Menschheit od 1900 r., pochodzą następujące działa książkowe: „Anglia w oświeceniu H. S. Chamberlaina” (England In H. S. Chamberlaines Beleuchtung) 1918, „Etyka i pedagogika polityczna” (Politische Ethik Und politische Pädagogik) – nowe wydanie (Staatsbürgerliche Erziehung) 1918, „Dzieło Bismarcka w świetle polityki wielko niemieckiej” (Bismarcks Werk Im Lichte der grossdeutschen Politik) 1918, „Wątpliwości co do szkoły jednolitej” (Badenken gegen die Einheitsschule) 1918, „Polityka świata a sumienie świata” (Weltpolitik Und Weltgewissen) 1919, „Co sądzić o niemieckim sposobie prowadzenia wojny” (Zur Beurteilung der deutsche Kriegführung) 1919, „Moja walka przeciw militarystycznym i nacjonalistycznym Niemcom” (Mein Kampf gegen das militaristische Und nationalistische Deutschland) 1920, „Problemat kulturalny Kościoła” (Das kultur problem der Kirche) 1920, „Chrześcijaństwo a pedagogika” (Christienum und Pädagogik) 1920, „Liga narodów, jako wspólnota kulturalna” (Völkerbund als Kulturgemeinschaft) 1920, „Centralizm czy federalizm” (Zentralismus oder Föderalismus) 1920, „Chrystus a życie człowieka” (Christus und das menschliche Leben) 1921, „Etyka stosowana w polityce” (Angewandte politische Ethik) 1922, „Dusza młodzieży, jej dążenia i cele” (Jugendseele, Jugendbewegung und Jugendziel) 1923. Sądząc już po tytułach jego dzieł – Foerster angażował się bardzo mocno w politykę i na bieżąco odpowiadał na nastroje, jakie panowały w społeczeństwie niemieckim, a przy tym szczególnie nie zgadzał się z kierunkiem myśli, jaki prezentowały ówczesne Niemcy. „Obserwując dochodzenie do władzy Adolfa Hitlera, pisał: , a na rok przed objęciem przez Hitlera władzy w artykule Quo vadis Germania? w piśmie „Die Zeit, Organ für grundsätzliche Orientierung” pisał o groźbie wojny światowej. Nic więc dziwnego, że po objęciu sterów przez Adolfa Hitlera, został on pozbawiony obywatelstwa niemieckiego i od 1933 r. przebywał w Paryżu, a w latach 1942-1964 w Nowym Jorku. W czasie II wojny światowej mówił o ”[11], co przyczyniło się do publicznego palenia przez faszystów jego dzieł w Monachium i Berlinie. W 1951 r. w Bonn zostało utworzone F.-W.-F.-Gesellschaft, jednak Foerster nigdy już do Niemiec nie wrócił. Zmarł w 1966 r. w Kilchsbergu koło Zurychu. Jego poglądy miały tak wielu przeciwników, jak i zwolenników. Wyrażając je, wielokrotnie narażał się ówczesnym władzom i ponosił osobistą cenę za konsekwencję i wierność poznanej prawdzie, jednak całym swoim życiem potwierdzał głoszone przez siebie teorie. Był laureatem wielu doktoratów honoris causa. Odznaczony został złotym medalem za zasługi dla chrześcijańskiej kultury Uniwersytetu Katolickiego w Windson (Kanada). W roku 1964 otrzymał wyrazy uznania i błogosławieństwo papieża Pawła VI[12].