Gorzka prawda. Cień Bandery nad zbrodnią ludobójstwa

Polecam szczególnie prace Wiktora Poliszczuka, który całe swe życie poświęcić obnażeniu kłamstw i przeinaczeń jakie narosły wokół najnowszej historii Ukrainy oraz nacjonalizmu ukraińskiego.

W swych naukowych publikacjach, jako Ukrainiec, wielokrotnie zwracał uwagę na bezmyślne powtarzanie przez polskich historyków zakłamanej narracji ukraińskich nacjonalistów i współczesnych historyków ukraińskich, którzy wszelkimi sposobami próbują wybielić lub sfałszować prawdę o mordach OUN-UPA na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej.

Wiktor Poliszczuk zawsze zbrodnie OUN UPA nazywał ludobójstwem, twierdził także, iż decyzja o przeprowadzeniu Akcji "Wisła" była słuszna pokazując analogiczne działania innych państw takich jak USA i Kanada w czasie II Wojny Światowej. Dorobek naukowy Wiktora Poliszczuka jest w Polsce albo nieznany albo krytykowany bądź ignorowany (szczególnie przez środowiska związane z Michnikiem i Gazetą Wyborczą) z powodów politycznych, nakazujących przemilczanie zbrodni OUN i UPA.

Na szczególną uwagę zasługuje ostatnie, uzupełnione przez Autora, wydanie książki "Gorzka prawda: cień Bandery nad zbrodnią ludobójstwa"

Wiktor Poliszczuk pochodził z mieszanej rodziny polsko-ukraińskiej, sam określał się jako "prawosławny Ukrainiec". Posiadał obywatelstwo polskie i kanadyjskie. Ojciec Bartłomiej, matka Aniela (Nina) z Witkowskich. Po agresji ZSRR na Polskę, jego ojciec - do 1934 wójt gminy Dubno został aresztowany przez NKWD, a w kwietniu 1940 rozstrzelany bez sądu. 13 kwietnia 1940 Wiktor wraz z matką i siostrami został wywieziony do Kazachstanu, gdzie przebywał do listopada 1944. Potem rodzina przesiedliła się do obwodu dniepropetrowskiego USRR. W 1946 Poliszczukowie przybyli do Polski.

Po ukończeniu w 1950 Liceum Pedagogicznego w Legnicy pracował jako nauczyciel języka rosyjskiego w Gimnazjum Kamieniarskim w Jaworze. Po ukończeniu studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego i uzyskaniu tytułu magistra otrzymał nakaz pracy w prokuraturze powiatowej w Jaworze, gdzie doszedł do rangi podprokuratora. Następnie pracował jako radca prawny i adwokat; z Polski wraz z rodziną wyemigrował do Kanady w 1981 roku.

Na emigracji rozpoczął pracę jako korektor techniczny w wydawanym w Toronto tygodniku diaspory ukraińskiej Nowa Droga), związanym z emigracyjnym OUN-M. Jak stwierdził, wówczas zainteresował się i rozpoczął badania nad nacjonalizmem ukraińskim, którego ofiarą padła siostra jego matki (zamordowana za publiczne używanie języka polskiego). Tak opisał motywy podjęcia badań nad zagadnieniem nacjonalizmu ukraińskiego:

"W Kanadzie już po pierwszych miesiącach mego pobytu zetknąłem się z wręcz zoologicznym nacjonalizmem ukraińskim, z nienawiścią do wszystkiego, co polskie i co rosyjskie. Ja, wychowany w duchu patriotyzmu ukraińskiego, ukształtowany na klasyce polskiej, ukraińskiej, rosyjskiej, zachodnioeuropejskiej i amerykańskiej, nie mogłem się pogodzić z takim spojrzeniem na świat i na ludzi, dlatego też, jak i w związku ze świadomością tego, czego dopuścili się banderowcy na Wołyniu wobec ludności polskiej, podjąłem decyzję o poszukiwaniu materiałów stanowiących bazę moich badań nad nacjonalizmem ukraińskim. Temat ten pochłonął mnie całkowicie, pracowałem nad nim bezustannie."

W latach 90. XX wieku rozpoczął własnym nakładem publikacje w tym zakresie. Autor ponad dwustu opracowań, książek naukowych i publicystycznych, artykułów naukowych, polemik, recenzji, publikacji prasowych w języku angielskim, ukraińskim i polskim opublikowanych w periodykach w Kanadzie i USA, w tym 5 obszernych tomów wyboru dokumentów pod wspólnym tytułem Integralny nacjonalizm ukraiński jako odmiana faszyzmu.

Pracę doktorską (Ideologia nacjonalizmu ukraińskiego według Dmytra Doncowa) obronił w 1994 na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego, promotorem był prof. Bernard Janusz Albin. Pracę habilitacyjną (Dowody zbrodni OUN i UPA) w roku 2002 na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego. Jego ostatnią pracą było tłumaczenie na język polski książki Dmytro Doncowa Nacjonalizm.

W 1998 odznaczony przez Kongres Polonii Kanadyjskiej Złotą Odznaką Zasługi za działalność na rzecz Polonii.